Ben jij een werkende moeder? Dan ben jij waarschijnlijk wel bekend met het begrip ‘schoolpleinterreur’, wat zo mooi wordt verfilmd in de serie Luizenmoeders. Deze serie maakt momenteel heel wat los. Ook bij mij, moet ik je eerlijk bekennen, ook al ligt het schoolplein alweer enige tijd achter me. Als nieuwe moeder, wat ouder van leeftijd in vergelijking met de rest en die meer gericht was op werk dan op haar sociale netwerk, voelde ik me regelmatig een buitenstaander op het schoolplein.

Allerlei anekdotes komen bij me naar boven waarbij tranen en lach direct op de loer liggen, maar daar gaat het in dit artikel niet over. Na een bepaald incident besefte ik me dat ik geen last meer wilde hebben van schuldgevoelens, me buitengesloten voelen, me beoordeeld voelen als ‘slechte’ moeder, enz.

Ik zet er drie keer bewust ‘voelen’ neer, want ik durf nog steeds niet te zeggen of ik daadwerkelijk werd beoordeeld als slechte moeder of buitengesloten. Mijn eigen (schuld-)gevoel liet dat bovenkomen en daar had ik het meeste last van.

Als ik nu terugkijk op dit proces heb ik drie stappen gezet.

Stap 1   Bewustwording van mijn gevoelens 

De eerste jaren drukte ik het gevoel weg, probeerde ik me aan te passen aan het gedrag waarvan ik dacht dat andere moeders en leerkrachten dat van mij verwachtten. Ik probeerde te voldoen aan het plaatje van anderen. Uiteraard ben je dan uit je eigen kracht en word je vanzelf onzeker, dat gebeurde ook bij mij. In plaats van mezelf te gaan veroordelen, ben ik nieuwsgierig geworden. Wat gebeurt er dan met mij in zo’n situatie en wat zijn mijn gevoelens dan.

Stap 2   Zet alle gevoelens op een rijtje en neem jezelf serieus 

Ik ben toen alle gevoelens op een rijtje gaan zetten. Gevoelens van mijzelf, maar ook (mogelijke) gevoelens van leerkrachten en andere moeders/ouders. Deze ‘analyse’ gaf mij het volgende inzicht:

  • De leerkrachten van mijn kinderen kennen mij niet. Onbekend maakt onbemind. Ze weten niet wat ze aan mij hebben, ze weten niet wat ze wel/niet van mij kunnen verwachten, ze snappen mijn belevingswereld niet.
  • Dat gold ook voor de moeders op het schoolplein.
  • Ik wilde niet meer die onbekende moeder zijn die schichtig haar kind ophaalde en altijd ‘nee’ moest zeggen op vragen van de klassenouder of leerkracht.

Dit alles wel vanuit de wetenschap dat ik mijn werktijden niet wilde aanpassen omdat het werk voor mij een belangrijk onderdeel vormde van mijn leven en welzijn.

Stap 3   Van gevoel naar actie 

Op basis van deze ‘analyse’ trok ik de volgende conclusies:

  • Ik wil dat de leerkracht van mijn kind mij beter kent.
  • De ouders van de vriendjes van mijn kind moeten weten wat ik wel/niet kan doen.

Aan het begin van het nieuwe schooljaar heb ik toen de volgende acties in gang gezet:

  • Ik heb de leerkracht laten weten dat ik over didactische vaardigheden beschik en dat ik op woensdag tussen 8.30 en 10.00 uur ruimte had om deze in te zetten.
  • Ik heb ook direct laten weten dat dit mijn bijdrage aan schoolactiviteiten zou zijn en dat ze voor de rest niets aan mij hoefden te vragen, daarop zouden ze altijd een ‘nee’ krijgen.
  • De ouders van de vriendjes van mijn kind heb ik laten weten dat hun kinderen op maandag, dinsdag en donderdag (als de oppasmoeders er waren) bij ons konden komen spelen. Ze moesten dan wel zelf hun kinderen op komen halen. Ik heb hen mijn mobiele nummer gegeven zodat we makkelijk met elkaar konden communiceren.

Mijn besef is nu dat ik daarmee toen uit mijn schuldgevoel ben gestapt en helder heb aangegeven wat ik wel en niet kon als werkende moeder. Waarbij ik ook helder en met een positief gevoel heb verteld dat mijn werk voor mij echt van belang was.

Vooral door mijn ondersteuning op woensdag heb ik de leerlingen, ouders en leerkrachten beter leren kennen en zij mij. Dat maakte het communiceren over en weer makkelijker en de barrières tussen de verschillende werelden waarin wij leefden overbrugbaar. Want precies begrijpen wat ik voor werk deed of snappen wat mijn belevingswereld was is niet gelukt. Dat ik een buitenbeentje was heb ik moeten accepteren. Dat was het gevolg van mijn keuze om een ander pad te bewandelen dan de meeste collega-moeders in het dorp.

Mijn advies dus: neem zelf de regie, bepaal wat jij wilt bijdragen en ga proactief aan de slag.

Dat is dan ook de reden dat ik met mijn team een programma heb ontwikkeld: femaleTopTalent In Balance. Kijk maar eens op de website https://www.femaletoptalent.nl

Heel veel succes!

Hartelijke groet,
Margreet van Rixtel

NB: Wel is de jaarlijkse traktatie tot en met groep 8 een drama voor mij gebleven hoor! Niet alles krijg je opgelost.