Met dit artikel wil ik je graag aan het denken zetten. Mijn ervaring is, dat veel vrouwen groot belang hechten aan openheid en eerlijkheid. Ik ook. En ik was daar behoorlijk zwart-wit in. Door de jaren heen heb ik geleerd meer in grijstinten te denken.

Deze discussie in mijzelf werd weer aangewakkerd door een artikel dat ik ontving via de NRC Carrière Nieuwsbrief ‘Die mannen met hun 80-urige werkweken? Ze doen gewoon alsof!’ 

Mijn interesse was gewekt. 

De kern van het artikel is, dat mannen en vrouwen allebei moeite hebben met een overvolle werkweek. Alleen gaan ze er op een andere manier mee om. Vrouwen praten met hun meerderen als het te zwaar is en maken afspraken om minder te gaan werken. Hiermee wijken ze af van het beeld van de ‘ideale werknemer’ en worden hiervoor ‘afgestraft’. Mannen zoeken andere oplossingen: 31% doet alsof ze meer uren werken dan dat ze werkelijk doen (ten opzichte van vrouwen 11%). En mannen zoeken ‘creatieve oplossingen’. Als voorbeeld wordt een man genoemd die tijdens een skivakantie ’s ochtends en aan het einde van de dag een aantal telefoontjes pleegt, zodat het lijkt alsof hij aan het werk is. Deze man wordt door zijn meerderen gezien als ‘rising star!’.

Mijn eigen praktijk
Ik gaf al aan dat ik zelf stappen heb gezet in mijn openheid en eerlijkheid. Twee voorbeelden:

Een wachtende klant!?
Je herkent het vast wel: je kinderen moeten vóór 18 uur opgehaald worden van de kinderopvang. De bijeenkomst waarin je zit, loopt uit. In eerste instantie was ik eerlijk naar mijn klanten: ik moet nu weg, anders ben ik te laat voor mijn kinderen. Aan de (non-)verbale reacties kon ik zien dat de klant dit niet professioneel, niet prettig of niet dienstverlenend vond.

Al snel leerde ik het volgende te zeggen: ‘Ik moet nu weg, want op kantoor wacht een andere klant op me.’ Dan werd er heel begripvol gekeken en kon ik op een prettige manier de bijeenkomst verlaten.

Dat de kinderen mijn klanten waren, vertelde ik niet!

Een vaste klus op woensdag!?
Toen de kinderen nog op de basisschool zaten, had ik op woensdag mijn zorgdag. Soms vroegen klanten natuurlijk of ik die dag een afspraak kon maken. Eerst vertelde ik ze, dat ik op woensdagen thuis was voor mijn kinderen. Dan ging de klant ‘duwen’: kon ik geen oppas regelen, was de vader niet beschikbaar, wilde ik dan geen geld verdienen.

Snel leerde ik om te zeggen: ‘Op woensdag heb ik een vaste activiteit die lastig te verzetten is. Als ik lang vooruit plan, kan ik het wel met de andere klant regelen. Maar op korte termijn op een woensdag een afspraak plannen is dus heel lastig.’ Dit werd dan wel geaccepteerd en begrepen.

Dat het gezin mijn klant was op woensdag, vertelde ik dus niet!

Natuurlijk vind ik dat de maatschappij moet accepteren, dat ik naast professional ook moeder ben. Toch heb ik bewust gekozen voor de bovenstaande strategieën om het mijzelf gemakkelijker te maken. En dat is mij goed bevallen. Dat is misschien wel de kern voor mij.

Mogen we het onszelf wat gemakkelijker maken door niet altijd open en eerlijk te zijn?

Ik vind van wel! Ik heb niemand benadeeld met mijn ‘leugens’. Er is geen schade opgetreden. Dan heiligt dit middel mijn persoonlijke doel. Wat vind jij? Hoe ga jij om met dit vraagstuk?