Het vorige artikel eindigde ik met: ‘Voor mijn gevoel kunnen we als vrouwen dus nog een grote slag slaan door naar onszelf te kijken. Ik tenminste wel. Alle verantwoordelijkheid in je werk of in je privésituatie naar jezelf toetrekken is een patroon, een automatisme. Door hiernaar te kijken en het ter discussie te durven stellen, kan verantwoordelijkheidsgevoel worden omgezet van een strop naar een zege.’

De gesprekken die ik naar aanleiding van dit artikel met vrouwen om mij heen kreeg waren heel interessant. Een diepgaand verantwoordelijkheidsgevoel sprak daaruit. Zo mooi én tegelijk zo belemmerend voor sommigen.

De adviezen die ik in mijn artikel topvrouw.nl/verantwoordelijkheidsgevoel-zege-strop gaf, spraken aan.

Toch gaan deze niet werken als we blijven denken vanuit de zin: ‘Ik vind dat ik moet…’

  • Ik vind dat ik mijn sociale netwerk moet onderhouden.
  • Ik vind dat ik er moet zijn voor mijn collega die het thuis zwaar heeft.
  • Ik vind dat ik moet blijven sporten.
  • Ik vind dat ik moet zorgen dat de afdeling goed blijft lopen.
  • Ik vind dat ik moet….

Wat vinden we veel en wat moeten we veel. Bij mij glijdt alle energie weg als ik mijn wensen en behoeften vanuit deze principes ga formuleren. Natuurlijk zit daar een wens, een behoefte achter:

  • Ik wil graag contact hebben met mijn vrienden.
  • Ik wil er zijn voor mijn collega.
  • Ik wil gezond blijven.
  • Ik wil werken op een fijne afdeling.
  • Ik wil…

Maar ook dan blijft het veel. Ook dan willen we te veel en alles tegelijkertijd. Ook wij vrouwen zijn maar gewoon mensen. Ook wij hebben onze beperkingen en grenzen, je energie is niet onbeperkt. 

Wat ik heb gedaan met een groep vrouwen waarbij dit thema speelde, was het volgende. Zij maakten allen een lijst vanuit de zin: ‘Ik vind dat ik moet…’. Wat als eerste opviel, was dat het echt een enorme waslijst werd. Ongelofelijk. Daarmee werd heel helder dat we vaak onmogelijk veel eisen van onszelf. We hebben enorm gelachen, wat heel relativerend werkte. Mijn advies is om deze vraag ook eens zelf zo aan jezelf te stellen.

Krijg jij dan ook zo’n enorme waslijst?
Wat we vervolgens probeerden, was de lijst te prioriteren. Maar dat werkt niet. Dan moet je kiezen tussen vrienden, werk, familie. Dat wil je niet. Wat we ook merkten, was dat je dan alleen denkt aan de korte termijn.

Wat wel werkte was de vraag:

Wat voedt mij op de lange termijn, wat zijn mijn behoeften voor de toekomst’.
Een voorbeeld: Marianne werkt als arts in een regionaal ziekenhuis, heeft een gezin en ouders die steeds meer zorg behoeven. Haar contact met vrienden was al geminimaliseerd. Dit vond ze op zich wel jammer, maar ook begrijpelijk. Dit was tussen een aantal vrienden ook goed uitgesproken, dus daar zat rust op. Haar lijst bleef echter lang, te lang. Ze raakte uitgeput. De enige keuze die er volgens haar nog was om alles te behappen, was om minder te gaan werken. We zijn toen gaan zoeken naar woorden die haar energie gaven. Bij haar was dat het woord ‘sprankeling’:  “Ik wil een sprankelende vrouw zijn die met een positieve houding in het leven staat”.

Toen werd voor haar duidelijk wat zij op de korte termijn niet meer wilde. Haar woorden: “Dan wil ik dus niet ‘de stofzuiger’ voor mijn collega’s zijn, dan wil ik dus niet de huissloof zijn van mijn kinderen, dan wil ik niet de totaalomvattende zorg voor mijn ouders op me nemen”.

Dat maakte helder welke stappen ze te zetten had:  

  • Een gesprek in haar maatschap.
  • De klussen die zij oppakte voor haar kinderen minimaliseren.
  • Het gesprek met haar ouders en zus aangaan over haar taak in de verzorging voor de langere termijn.

Alles vanuit het gevoel dat ze de sprankeling in zichzelf wilde terug vinden.
Ik heb haar voor dit artikel nog gebeld om te vragen hoe het gaat. Ze is inderdaad de gesprekken gaan voeren en ze vindt het pittige maar ook hoogst noodzakelijke confrontaties. Omdat ze zo helder weet wat ze wel en niet meer wil, ondervindt ze relatief weinig weerstand. Collega’s, kinderen, ouders en zus zijn meer begripvol dan ze verwachtte.

Misschien ook iets voor jou om het zo aan te pakken?

Succes!