Anke, 31 jaar, had heel bewust gekozen voor het advocaten vak. Haar specialisatie was vluchtelingen- en asielrecht. Ze ontmoette op haar werk Daniel, bedrijfsadvocaat, trouwde en kreeg 2 kinderen. Ze schoot in kantoor als een komeet omhoog. Ik ontmoette haar met een zekere regelmaat bij een bijeenkomsten van een vrouwennetwerk. Opeens hoorde ik haar zeggen dat ze ontslag wilde nemen en dan als ZZP’er ging werken.

‘Niet weer! Niet weer een jonge, talentvolle vrouw, die een organisatie verlaat!’ Ik was werkelijk geraakt, vooral door haar redenen. Ze worstelde met haar ambitie, met haar schuldgevoel naar de kinderen en haar man en met haar eigen verwachtingen. Ze piekerde zoveel dat ze er niet van kon slapen.

Ik nodigde haar uit voor een persoonlijk gesprek en vroeg haar om ‘leeg te lopen’. Samengevat kwam dit eruit:

  • Alles was zo snel gegaan. Nu had ze alles wat ze wilde. En toch was ze onrustig, zelfs soms ongelukkig.
  • Daar voelde ze zich schuldig over. Zeker ten opzichte van haar vriendinnen zonder relatie en/of kinderen.
  • Het dagelijkse leven verliep gestrest en gejaagd. Ze had het gevoel dat de kinderen hierdoor te weinig aandacht kregen.
  • Onderhuids was er spanning tussen haar en Daniel. Zij ging sneller omhoog en verdiende meer. Hij zei er niks over, maar toch.

Toen ze leeggelopen was, vatte ik samen: ‘Je hebt het gevoel had je op alle fronten een beetje faalt. En daarmee je vriendinnen, kinderen en man te kort doet.’ Dit beaamde ze. Dat was voor haar wel het grootste probleem. Ik betwijfelde dat en stelde daarom de vraag.

 

‘Waar ben jij zelf, Anke? Waarmee doe jij jezelf te kort?

Want dat is volgens mij het kernprobleem. Anke denkt niet vanuit zichzelf maar vanuit anderen: haar werkgever, haar kinderen, haar man, haar vriendinnen. En als ik me dan in haar verplaats, zou ik ook in paniek raken. Al die verwachtingen waaraan je dan wilt voldoen: echt onmogelijk!

In de gesprekken daarna zijn we heel diep ingegaan op de vragen:

  • Wie ben ik?
  • Wat kan ik?
  • Wat wil ik?

Ik wil je het resultaat graag vertellen. Daarmee doe ik wel onrecht aan het intense proces dat Anke heeft doorlopen.

  • Ze voelde dat haar werk echt bij haar hoorde. Dat ze zichzelf te kort zou doen als ze weg zou gaan van kantoor. Als ze als ZZP’er aan de slag zou gaan, kreeg ze nooit de complexe vraagstukken die haar zo boeide en waarin ze haar waarde kon laten zien.
  • Alle gedachten, aannamen en onuitgesproken schuldgevoelens heeft ze actief opgepakt. Soms door ze alleen maar bespreekbaar te maken, soms door de confrontatie aan te gaan.
  • Op haar werk is ze ook het gesprek aangegaan. Want ze besefte dat niet zij, maar de vakgroepvoorzitter haar agenda bepaalde.

 

Voor mij zijn de vraagstukken van Anke zo herkenbaar!

Achteraf gezien heb ik tegen veel dingen onbewust ‘nee’ gezegd omdat ik verwachtte dat ik het niet georganiseerd zou krijgen in combinatie met het werk van mijn partner en de begeleiding van mijn (stief)kinderen. En wat mij vooral opvalt: ik heb het niet bespreekbaar gemaakt, niet met mezelf, niet met mijn partner. Ik heb het als een eenzaam proces in mijzelf gehouden. Snap je nu, waarom ik femaleToptalent.nl heb opgericht?

Wil je meer lezen, download dan mijn gratis e-book ‘Van Braaf naar Brave’